Out of time man
Αν στις χαραυγές ξεχνιέμαι,τα απογεύματα υπάρχουν για να θυμάμαι.Ίσως επειδή σε εκείνες τις βόλτες με το σύθαμπο θαρρούσα πως κάτι μαλάκωνε γύρω μου και εντός μου, τότε που ο ήχος του Εσπερινού μπερδευόταν με τις φωνές εκείνων που με βοηθούσαν να βρω τη δική μου φωνή.
Ο Morrissey και ο Cave,οι στέρεο νόβα και η Πλάτωνος, με στίχους που αφηγούνταν ελεγείες και σάτιρες,διέσχιζαν τα χρόνια που σαν ρυάκια μνήμης μετέφεραν ξερά,πεθαμένα φύλλα στα ήσυχα νερά τους για να δημιουργήσουν δίνες γύρω από ένα χαμένο κέντρο.Αυτό που εσφαλμένα μάλλον γύρευα σε περασμένες εικόνες:στους παλιότερους που γλίστρησαν στον κόσμο των σκιών,στους αυλόγυρους που σώπασαν για πάντα,σε όλα αυτά που ρήμαξαν.Και όσο καθαρότερα προσπαθούσα να διακρίνω αυτές τις εικόνες,τόσο ξεθώριαζε το νόημα τους.
Ναι,κάτι είχε οριστικά τελειώσει όπως οι έρωτες το καλοκαίρι,καθώς αυτό πλησιάζει στη δύση του,ή αντιστρόφως, το ίδιο το καλοκαίρι 'μόλις συνειδητοποιήσεις πως έχεις ερωτευτεί'.
Μόνο που ο ουρανός συνέχιζε να μου ξεδιπλώνει τη δύναμη του,το γλυκό,γαλήνιο φως του και μια απέραντη σιωπή,και ο αέρας,άλλοτε ελαφρύς και ψυχρός,άλλοτε υγρός και ζεστός,ανάδευε τις αγαπημένες έσω φωνές που ανέφερα προηγουμένως,φωνές που σαν Σειρήνες με καλούσαν κοντά τους.
Και αν εκείνη η νύχτα δεν μου είχε ανοίξει τα μάτια,αν δεν έψαχνα εκεί που ανθίζουν τα άγρια ρόδα,τα τριαντάφυλλα μιανής ημέρας,αν δεν ήμουν ένα μικρό αγόρι
με ματ συναισθήματα,τότε αυτό που νιώθω τώρα,περνώντας έξω από γνώριμες εισόδους πολυκατοικιών που χάσκουν στο ημίφως ψιθυρίζοντάς μου λησμονημένα ονόματα,αυτό το ακαθόριστο αίσθημα δυσφορίας στην περιοχή του στέρνου,
δεν θα το ονόμαζα λύπη,δεν θα το έλεγα πόνο.
posted by still ill @ 8:50 PM
6 Comments:
Oπως λεει και ο Βακαλοπουλος:τ'απογευματα θυμιζουν αυτους που λειπουν.
Σε φιλω.
Μα ήδη με είχες φιλήσει μόλις παρέθεσες τη φράση του πολύ αγαπημένου Χρήστου Βακαλόπουλου.
Σε ευχαριστώ archive.
(Αν και με έκανες να κολλήσω και να αρχίσω να ψάχνω.Μάλλον "Υπόθεση μπεστ σέλλερ" και "Οι πτυχιούχοι".Η έρευνα συνεχίζεται).
Παραφράζοντας (ελαφρώς) την απόκριση ενός λατρεμένου προσώπου, όταν του είπα πως το να περπατάω μόνη μου -άσκοπα;-, κυρίως στο κέντρο της Αθηνας, Ακρόπολη, Θησείο, Πλάκα κλπ είναι δυναμωτικό και σταθερή συνήθεια τα τελευταια χρόνια, σου λέω:
κράτα το σεργιάνισμα γερά μέσα σου, δικό σου.
Ειναι πολύ δικό σου.
:)
Το ξέρω,δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά άλλωστε,αφού σε κάθε σου βήμα και σε κάθε σου στάση σκέφτεσαι:
"Γύρω μου ένα θαύμα και μέσα μου ένα τραύμα".
Οι βόλτες όμως στις περιοχές που ανέφερες σαν κάπως να το γλυκαίνουν:)
Τη φράση(ή μήπως είναι στίχος,δεν ξέρω) που βρίσκεται μέσα στα εισαγωγικά την έχω δανειστεί από μια αγαπημένη ιστολόγο.
Παντως πετυχες τα δυο αγαπημενα μου βιβλια.Λατρεμενος ο Βακαλοπουλος.
Τελικά το βρήκα αυτό που αναφέρεις,archive.Είναι στη γράμμη του ορίζοντος(αυτό είναι για μένα το αγαπημένο μου βιβλίο του).
Λατρεμένος,ναι.Και οι ταινίες του.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home